Twee jaar geleden vroeg ik me af wanneer je zou komen. Hoe het zou zijn als je er eindelijk was.
Nu, twee jaar later, loop ik met precies dezelfde vragen... Wanneer zul je eindelijk weer bij ons komen wonen? Hoe zal het zijn als je er eindelijk weer bent?
Lieve schat, iets minder dan twee jaar geleden was je daar dan eindelijk. Na lang wachten. Wat een lief mannetje! Wat heb je ons een hoop vreugde gebracht! Met jou is de zon in ons leven gekomen. Je hele eerste jaar heb je alleen maar gelachen en laten zien wat een strijdertje je bent. Je kroop met zes maanden, ging zelf van de glijbaan en klom de trap op met acht maanden en liep op je verjaardag.
Lieve schat, hopelijk duurt het niet lang meer. Je bent nog steeds een lief mannetje en nog steeds gaat de zon schijnen zodra je bij ons bent. De zon die we in deze zware tijden zo goed kunnen gebruiken! Je heerlijke giechellachje klinkt nog steeds. En wat blijk je inderdaad een strijdertje! Je bent zo'n slim, vlug ventje dat ondanks alle zware stormen in je jonge leventje gewoon 'gewoon' is. Je bent sterk, geeft zowel je pleegfamilie als ons veel liefde en vreugde. Je bent de trots van ons allemaal!
Mijn grootste wens is om jou weer bij ons te hebben!
Maar niet eerder dan dat goed voor je is!
Evenals je nog een tijdje langer dan gepland in mama's buik bleef blijf je iets langer bij jouw pleegfamilie dan de planning was. Maar met hetzelfde doel: de tijd in Gods handen geven. Wachten tot het juiste moment daar is.
Toen wachtten we tot jij volgroeid was en er klaar voor was.
Nu wachten we tot wij er klaar voor zijn en sterk genoeg geworden zijn om dát te geven wat jij verdient!
En de tijd kan, evenals twee jaar geleden, maar niet snel genoeg gaan!
O.. En er is één ding waar ik achter gekomen ben. Er is maar één reden waarom ouders hun meest dierbare bezit af kunnen staan... En dat is pure, zelfverloochenende liefde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten