zaterdag 28 maart 2015

De reden van deze blog

Ik weet het nog goed, voordat ik zwanger was van de eerste, waren er meerdere mensen in mijn omgeving die (in mijn ogen) 'steen en been klaagden'. Ik vond dat iets verschrikkelijks. Als je zwanger bent heb je nu eenmaal wat ongemakken, dat hoort erbij! Sowieso was 'klagen' not-done voor mij en ging het altijd goed met mij (ondanks dat ik toen overspannen was en misschien zelfs al in een depressie zat).

Toen ik eenmaal zwanger was van mijn eerste was ik in eerste instantie natuurlijk heel blij. Maar algauw voelde ik me rot! Ik vond er niets meer aan, vond het heel zwaar allemaal en lag hele dagen op bed medelijden met mezelf te hebben. Ik verweet mezelf dat enorm dus tegenover de buitenwereld vertelde ik hoe blij ik was en zette ik trotse foto's van mijn buikje op Facebook.
Niemand die besefte hoe diep ik door een dal ging. Een dal van depressie weet ik nu. Maar omdat ik zelf altijd zo tegen 'klagen' was stond ik mijzelf dat natuurlijk al helemaal niet toe!

Dat 'klagen' ook 'eerlijk zijn' kan betekenen en dat het een opluchting kan betekenen om gewoon eerlijk te durven zeggen hoe het met je gaat en dat er heel veel begrip is als je eerlijk vertelt hoe het met je is... dat wist ik toen allemaal niet! Ik was een trooster en niet iemand die getroost hoorde te worden.

Na twintig weken worstelen (en boos zijn op mezelf omdat ik 'gefaald' had) ben ik dus tijdens mijn derde zwangerschap op de PAAZ beland waar ik een hele hoop geleerd heb. In het bijzonder heb ik geleerd dat ik er alle drie de zwangerschappen niets aan kon doen dat ik me niet gelukkig maar heel erg rot voelde. Dat ik ziek was, leed aan een depressie.

Ik heb heel vaak gedacht; had ik het maar geweten!!!
Had ik maar geweten dat het niet erg is hoe ik me voel.
Had ik maar geweten dat er meer mensen zijn die zich zo voelen tijdens hun zwangerschap.
Had ik maar geweten dat er zoiets als 'prenatale depressie' bestaat.
Had ik maar geweten wát depressie überhaupt is.
Had ik maar geweten dat het te behandelen is.
Had ik maar geweten... er is nog zóveel wat ik had willen weten maar wat ik niet wist.

Dat is nu precies de reden waarom ik mijn diepste gevoelens (waar ik jarenlang in mijn eentje mee geworsteld heb) nu zo open en bloot op internet plaats. Niet omdat ik het nu zo leuk vind om mij voor zo'n groot publiek zó kwetsbaar op te stellen... hoewel ik nu ervaar dat het erg prettig is als mensen begrijpen (door wat ik schrijf) wat ik doormaak.

Ik schrijf deze blog om:
1. Begrip te krijgen van mijn naaste omgeving voor hoe ik mij voel
2. Mijn gevoelens van mij af te schrijven
3. Je mee te nemen in het proces wat ik doorloop en te laten zien wat behandeling doet/ kan doen
4. Je te laten weten dát er iets aan te doen is!
5. Het taboe te doorbreken wat er rond depressie hangt
6. Omdat ik hoop dat iemand het leest die het herkent, die in hetzelfde schuitje zit en ermee geholpen is!

Als ik maar één iemand als ik kan helpen door mijn verhaal te schrijven dan is het het al meer dan waard. Het is niet nodig dat een heel gezin naar de knoppen gaat doordat de depressie niet herkend, erkend en behandeld wordt (gelukkig is dat bij mij niet het geval, maar het zou kunnen gebeuren!!).
Mijn raad is dan ook; voel je je rot (zwanger of niet) trék aan de bel! Vertel tegen je omgeving of tegen de huisarts of tegen de verloskundige of wie dan ook dat je je niet goed voelt. Zoek informatie over depressie en als je dat herkent, stap ermee naar een arts! Je kunt geholpen worden en het is zó fijn als het beter gaat en je niet meer alleen hoeft te worstelen tegen iets waarvan je zélf niet winnen kunt!
Vier jaar weggooien met overleven terwijl ik me in die tijd zoveel beter had kunnen voelen en zoveel beter voor mijn gezin had kunnen zorgen is zó zonde!!!

Anderen weten het beter

In de afgelopen tijd heb ik het al meerdere keren ontdekt... anderen weten het beter dan ik. Dat is even slikken omdat je zelf denkt het het beste te weten.
Mijn man heeft bij mijn tweede kindje vaak gezegd dat het beter was om te stoppen met borstvoeding omdat het te veel stress opleverde en mijn leven alleen nog maar in het teken stond van voeden maar ik bleef stug doorgaan. Achteraf had hij gelijk!
Mijn vader zei dat ik het niet aankon (zes jaar geleden) om op mezelf te gaan maar ik wist zeker dat ik het kon. Hij kreeg gelijk, het ging mis en ik raakte overspannen en depressief en weet ik al niet meer.
Zo zou ik nog wel een aantal voorbeelden kunnen noemen.

In het laatste gesprek met de psychiater heb ik hem verzekerd dat ik een hoop geleerd had en dat ik niet zo snel meer overmoedig zal zijn. In dat vertrouwen 'liet hij me gaan'.

Gisteren voelde ik me na twee dagen misselijk en gespannen eindelijk goed thuis. Heel de ochtend gewinkeld, daarna de keuken verbouwd en 's middags kwam mijn oudste op bezoek. Dat ging allemaal prima en ik was dik tevreden.
Gisterenavond had ik een schema gemaakt voor de aankomende weken waarin de kinderen weer thuis zouden komen slapen en spelen. Mijn man leek het niet zo'n goed idee en hij gaf duidelijk aan dat het wat overmoedig was. Maar uiteraard was ik het niet met hem eens en wist ik zeker dat het binnen no-time weer gewoon bij het oude zou zijn omdat ik weer helemaal genezen ben dankzij die medicijnen.

Vanmorgen was mijn jongste er een ochtend. Op de heenweg zat ik al te geeuwen. Het ging ongelooflijk goed maar wat voelde ik me moe toen hij weer weg was. Ik heb me de rest van de dag misselijk en moe gevoeld en heb een verjaardag af moeten zeggen en zelfs tegen mijn man even moeten zeggen dat ik nog even wat tijd voor mezelf nodig had voor ik weer iets samen kon gaan doen.

Zo zie je maar weer dat anderen het altijd beter weten! Ik hoop dat ik het eindelijk leer maar ben bang dat ik nog heel wat lesjes nodig zal hebben! :(

donderdag 26 maart 2015

Lief klein kindje

Lief klein kindje,

Na een moeilijke start gaat het met mama nu eindelijk wat beter. Maandenlang heb ik gevochten tegen de ziekte die 'depressie' heet. In het begin besefte ik niet dat ik ziek was maar na maanden 'overleven' stortte ik in en kreeg ik eindelijk professionele hulp en medicijnen.
Je grote broer en zus logeren in pleeggezinnen omdat mama ervoor heeft gekozen eerst beter te worden en sterk te worden zodat ik straks goed voor jullie alle drie kan zorgen!
Vanaf het begin dat we wisten dat je er was was je meer dan welkom! Het was verdrietig dat ik door mijn ziekte niet zoveel kon voelen voor jou, voor papa en voor je broer en zus. Dat had niets met liefde te maken! Dat had alles met de depressie te maken. Toch voelde ik me er erg schuldig over omdat ik blijf hoorde te zijn en op een roze wolk hoorde te zitten. De wolken waren echter niet roze maar eerder grijs en somber.
Nu, 21 weken nadat we jouw komst ontdekten ben ik ruim 26 weken in verwachting van jou! En weet je wat nu zo bijzonder is... ik heb voor het eerst verlangen gevoeld. Liefde ervaren. Dromen gekoesterd waarin jij de hoofdrol speelde. Gelukkig hebben de medicijnen de depressie neergehaald en kan ik eindelijk zijn wie ik eigenlijk ben en liefde voelen en ervaren voor jou, papa en je broer en zus! Wat overweldigend. Wat heb ik veel liefde in me! En wat word ik er warm van.
Lief klein kindje, na een moeilijke start kan ik nu echt met veel liefde naar jouw komst uitkijken. Ik koester jouw trapjes, jouw bewegingen als je anders gaat liggen en de schokjes die ik voel als je de hik hebt. Je bent de hele dag bij me. Zelfs papa is niet zo veel bij me als jij! Als ik alleen ben of me een beetje somber voel begin jij te bewegen in mij en word ik warm want dan weet ik dat ik niet alleen ben maar dat jij er bent!
Lief klein kindje, ik kijk uit naar jouw komst! Het zal even wennen zijn om je niet meer altijd bij me te dragen maar wat zal ik blij zijn als ik je ook echt kan zien, aanraken, ruiken en voelen.
Papa en ik werken heel hard aan jouw komst. In ons leven wordt een plekje voor jou ingeruimd, mama is een dekentje voor je aan het haken, papa is hard aan het schilderen om de bedjes klaar te krijgen en straks, als jij komt zijn we er klaar voor! Dan kan niets nog tussen jou en ons in komen te staan!

Heel veel liefs van mama

woensdag 25 maart 2015

Weer thuis

Na zeven weken PAAZ mocht ik vandaag dan eindelijk weer naar huis. Ik zal nog wel zes weken therapie blijven volgen in het ziekenhuis. Ook krijg ik begeleiding mee naar huis om te kijken hoe we het rustig weer op gaan bouwen. Het is niet zo dat mijn depressie over is maar ik ben langzaam op aan het klimmen en wordt steeds een beetje sterker. Ook denk ik dat de medicijnen aanslaan.
De kinderen blijven voorlopig nog in de pleeggezinnen maar komen regelmatig op bezoek. Over twee weken gaan we dat evalueren en kijken we hoe we het verder op gaan pakken.
Vanaf het moment dat ik opgenomen werd  is er wel een hoop helder geworden. Achteraf gezien heb ik voorgaande zwangerschappen ook last gehad van een depressie. Bij de eerste zwangerschap was die vergelijkbaar met nu met dit verschil dat ik toen nog geen kinderen en geen werk had. Bij de tweede zwangerschap had ik ook een depressie maar was het een stuk minder heftig. Zoals jullie weten overkwam het me nu dus weer en is het me helaas dit keer te veel en te zwaar geworden. 
Toch ben ik blij dat het zo gelopen is want ik heb nu veel meer inzichten en hoop hier sterker uit te komen en samen met Wilko aan een goede toekomst voor ons gezin te werken. Ik ben (sinds kort) weer vol hoop en moed dat dit gaat lukken en dat we er weer bovenop komen. Ik kijk er naar uit en werk er hard aan.
We weten dat er veel voor ons gebeden is en dat doet ons goed! We mogen ervaren dat de Heere ons helpt en draagt. Gelukkig dat Hij ons wil vasthouden op de momenten dat wij Hem zelf niet vast (kunnen) houden.



Da-ag vertrouwd geworden plekje!


Afscheidscadeautje aan de verpleging



Warm welkom!



En nog meer mensen die aan me gedacht hebben!


Zeven weken in een aantal tassen gepropt...







dinsdag 24 maart 2015

De hel

Vorige week voelde ik me weer even heel slecht. Ik zat diep in de put en dacht: 'dit is de hel!'
Gelukkig voel ik me weer veel beter en denk ik: zo wil ik me nooit meer voelen!!!
Maar wat me te binnen schoot vandaag was: wat nu als dé hel nog veel erger en verschrikkelijker is?

donderdag 19 maart 2015

Depressie is...

Depressie is de zon zien maar hem niet voelen.
Depressie is dat je je jas aantrekt maar vervolgens weer uittrekt omdat je geen idee hebt wat je buiten zou moeten doen.
Depressie is chocola eten omdat je weet dat je dat lekker vindt maar er niet van kunnen genieten.
Depressie is je rot voelen terwijl je hoofd zegt dat je daar geen reden toe hebt.
Depressie is je afvragen wat het doel is... Óf er doel is.
Depressie is praten en denken over jezelf alsof het over iets of iemand anders gaat.
Depressie is weten dat je kinderen hebt maar er niet blij van kunnen worde maar ze eerder als een zware last te ervaren.
Depressie is weten dat je van man en kinders houdt maar het niet voelen.
Depressie is de connectie tussen hoofd en hart die niet langer lijkt te werken.
Depressie is dat je hoofdpijn hebt waarvan je weet dat het spanning betekent maar vervolgens niet weten waarvoor of voor wat.
Depressie is het niet meer verder willen omdat je weet dat het niet gaat en nooit meer gaan zal.

Depressie is hopeloos, moedeloos, lusteloos, waardeloos, zinloos, levenloos, uitzichtloos, liefdeloos, emotieloos.

Depressie is alle woorden waarvan je geleerd hebt dat je ze niet mag zeggen.
Depressie is opmerken dat het je niet raakt dat je kinderen er niet zijn.
Depressie is alles waarvan je denkt dat het jou niet kan overkomen.
Depressie is je bed uit moeten maar geen idee hebben hoe je dat voor elkaar gaat krijgen.
Depressie is naar de wc moeten en niet gaan. Omdat je er geen moed voor hebt en omdat het fijn is om te ervaren dat je 'iets' kunt voelen.
Depressie is een hoofd vol aanklachten.
Depressie kan zelfs dodelijk zijn...

Depressie is veroordelend, naar beneden trekend, verachtend.

Depressie is een ziekte waar je niet voor kiest.
Depressie is een ziekte waarvan je zeggen kunt dat je, he harder je er tegen vecht, hoe minder kans je hebt om te winnen.

Begin van genezing

Een depressie is iets verstikkends. Iets wat je overkomt, waar je tegen vecht en waar je niet van wint.
Het is als kunnen zwemmen maar door andere handen naar beneden getrokken worden.
Hoe hard je ook vecht en worstelt... je wint niet. Sterker nog; je verliest. Je verliest energie. Je verliest kracht.  Je verliest jezelf. 

Hoe langer je vecht, hoe minder er overblijft.
En daarom is het belangrijk om het te accepteren,  toe te geven, het gevecht op te geven en te beginnen met lief te zijn voor jezelf. Een depressie gaat over, net als de meeste ziektes maar niet door vechten.

Net zomin de koorts of verkoudheid  over gaat door je energie te verspillen aan doorgaan alsof het er niet is.
Net zomin een gebroken been geneest door erop te blijven lopen.
Net zo min een gezwel weg gaat door te ontkennen dat die er is.
Zo gaat een depressie niet over door er tegen te vechten.

Het begin van de genezing is de acceptatie. Accepteren van jezelf, van de ziekte en van je onmacht.
Het begin van de genezing is het aanvaarden van hulp. Net zo goed als je krukken moet aanvaarden bij een gebroken been.

Lief zijn voor jezelf, niet vanzelfsprekend. Het is ook niet zoals het je geleerd is. Maar het is van levensbelang om deze enge ziekte te overwinnen.

Soms voel ik me schuldig omdat ik niets voel (of in ieder geval het gevoel niet ervaar) voor man en kinders. Maar ik heb geleerd dat ik niet degene ben die niets voelt maar dat het een symptoom is van een ziekte die hoe dan ook zal genezen. Als ik het de tijd maar geef. Als ik maar geduld heb!


donderdag 12 maart 2015

De zon

Het was vandaag niet somber vanbinnen maar ook niet geweldig zonnig.
Ik voelde me vaag en afwezig maar niet erg verdrietig ofz.
Ik was er gewoon een soort van niet.

Totdat Wilko de kamer binnen kwam. Toen ging de zon weer schijnen voor me.
Wat heerlijk om weer vreugde en blijheid te ervaren.

Ik weet dat er veel mensen voor me bidden en ben blij dat de Heere zo duidelijk wil helpen. Het feit dat ik hier ben zie ik al als ingrijpen van Hem. De zorgende Vader Die vond dat het tijd werd voor mij om tot rust en op krachten te komen. Ik had Hem er niet om gevraagd maar Hij vond het tijd, ik stortte volledig in en hoef nu eindelijk niet meer alleen verder te ploeteren.

Hij bracht ook de zon weer terug in mijn leven. Het zal vast ook regelmatig nog bewolkt zijn maar de wetenschap dat de zon er is geeft uitzien.

Ook de wetenschap dat dé Zon er is geeft hoop, moed en uitzien!

expositie

Vandaag kregen we de opdracht om buiten in de natuur op zoek te gaan naar een voorwerp wat een goed beeld weergeeft van hoe we ons nu voelen. 
Onderstaande vond ik. Woorden die er bij passen zijn: 

Nietig, kleurloos, vaag, pluisje, ingewikkeld, chaos.


Ook moesten we iets zoeken wat laat zien wat we zouden willen.
Woorden die bij onderstaande vondst passen zijn:

Kleurrijk, stralend, in bloei, open, vruchtbaar.


Ik kijk er naar uit om weer sterk en krachtig te zijn en heb toch wel weer wat moed gekregen dat dit gaat lukken! 

woensdag 11 maart 2015

Na zonneschijn...

Ik voel mezelf wegglijden en denk 'NEE'! Ik wil niet weer naar benee.

Van vrijdag tot woensdag ging het goed. De dokter heeft een (voorlopige) ontslagdatum voorgesteld en ik liep met een lach op mijn gezicht door de gangen.

Maar nu merk ik dat ik moe word, mijn hoofd vol raakt met woorden, zinnen en gedachten.
Pijnscheuten gaan door mijn hoofd. Niet heel heftig maar net zo dat het irritant en beangstigend is.
Ik voel somberheid en verdriet komen als een deken die ik weg probeer te schudden. Ik zou wel kunnen huilen maar heb er geen reden toe dus vecht ik tegen de tranen.

'NEE!' Ik wil dit niet! De zon scheen vandaag zo mooi en de wereld zag er zo ontzettend stralend uit.

Help! Wat moet ik doen? Hoe houd ik die blijdschap bij me? En hoe raak ik uit die beknelde klauwen van de somberheid? Het mag me niet weer in beslag gaan nemen.

Ik klim als een gek tegen de roltrap op die me in een sneltreinvaart mee naar beneden wil voeren.
Maar mijn krachten zijn op. Verspild... Omdat ik vandaag zo overmoedig was dat ik dacht de wereld in mijn eentje te kunnen redden. Ik had niet verwacht dat ik die energie nu zo broodnodig zou hebben.

Ik klim... Maar glij dan toch... Verloren...

zaterdag 7 maart 2015

Pijn

Tranen vloeien... omdat het niet te doen is. Omdat het niet te doen is om twee uur van je kindje te genieten en hem daarna weer weg te moeten brengen.
Tranen vloeien... omdat je hem niet missen kunt. Omdat het huis ontzield is zonder dat kleine mannetje om je heen.

Tranen vloeien... bij de papa. Niet bij de mama.

Woorden... woorden en zinnen in het hoofd van de mama. Woorden die niet naar het hart kunnen omdat er een barrière is tussen het hoofd en het hart. Het hart is verdoofd om te pijn maar niet te hoeven voelen.

Woorden... woorden en zinnen in het hoofd van de mama waarvan een paar druppeltjes toch tot het hart door weten te sijpelen.
Tranen omdat de pijn gevoeld wordt. De pijn die te groot is en niet te dragen. Het hart gaat weer op slot en het hoofd blijft vol. Vol met de woorden die geen weg kunnen vinden naar het hart.

Pijn in het hoofd... beter te dragen dan de pijn in het hart. Daarom blijft de pijn in het hoofd en gaat het hart weer op slot.

vrijdag 6 maart 2015

Deur naar het gevoel

Voor 't eerst in tijden kon ik weer bij mijn gevoelens.
Dat was fijn. Ik genoot van het zonnetje. Ik genoot van de dag. Ik genoot van het feit dat deze dag bestaat. Het meest nog genoot ik van het weerzien met mijn kindje. Mijn lieve dochter van bijna 3. Wat wordt ze al groot. Wat weet en zegt ze al veel. Wat een heerlijk kind!!! Toen ik opmerkte 'wat een scheetje'  moest ze enorm lachen... 'Scheetje' haha!
Maar waar was ik al die tijd? En waarom ben ik nu hier? Waarom ben ik niet thuis met mijn prachtige gezin?

Ik kon vandaag weer bij mijn gevoelens.
Fijn! Maar ook eng. Eng... Omdat het pijn doet. Omdat het pijn doet als je je dochter weg ziet lopen. Weg... Om pas over een week weer voor een enkel uurtje terug te komen. Pijn... Omdat het is zoals het is.

Ik kon vandaag weer bij mijn gevoelens.
En ik denk dat ik het wel weer kan. Morgen wil ik naar huis en de kinderen weer thuis halen... Waar ze horen. Thuis bij mij!
Ik voel voor het eerst weer hoe gek ik op ze ben! Dat ik ze nooit meer kwijt wil. Dat ze mijn alles zijn.
Fijn om te voelen. Pijnlijk om te voelen.

Vandaag kon ik weer bij mijn gevoel en dat doet pijn.
Vandaag kon ik weer bij mijn gevoel en ik ben bang... Bang dat de deur morgen weer toegesloten is. Dat de deur morgen weer dicht is omdat voelen nu eenmaal pijn doet en ik mezelf geleerd heb pijn, en daarmee alle gevoel, buiten te sluiten. Slot erop.

Ik kan weer bij mijn gevoel... Hoe zal dat morgen zijn?

donderdag 5 maart 2015

Moeder

Moeder zijn en voor je kinderen zorgen is het allermooiste wat er is...

Maar wat als je het even helemaal niet zo leuk vindt?
Wat als je het te zwaar vindt?
Wat als je baalt van de gewone dingen als aankleden, in bad doen, eten geven, vieze wasjes doen en al het andere wat er bij komt kijken?

Dan moet je toch maar leren inzien wat een voorrecht het is om kinderen te hebben. Er zijn zovele anderen die het niet vergund is moeder te worden.

Klagen mag dus niet!
Klagen is taboe.

En als het toch te zwaar blijkt te zijn en je er niet van kunt genieten... Dan ben je een ontaarde moeder. Dan had je maar beter geen kinderen op de wereld kunnen zetten en is het stom om zwanger te zijn van de derde.
Het is ongelooflijk dat er wezens rondlopen (zoals ik) die het niet verdienen moeder genoemd te worden.

Arme, beklagenswaardige kinderen!
Arm, ongeboren kindje!

woensdag 4 maart 2015

Monster

Langzaam verander ik in een monster...

Was ik altijd sociaal... Nu wil ik het liefst niemand om me heen hebben.
Was ik altijd verdraagzaam... Nu krijg ik bij 't minste of geringste 'in-elkaar-timmer-neigingen'.
Was ik altijd geduldig... Nu is 't lontje zelfs niet kort maar totaal afwezig.
Was ik altijd vol liefde... Nu voel ik niet eens iets voor mijn eigen man en kinderen.
Was ik altijd een rasoptimist... Nu kan ik alleen nog maar doemdenken.
Dacht ik altijd in oplossingen... Nu lijkt het simpelste al onoverkoombaar.
Was ik altijd sterk... Nu ben ik na een half uurtje met mijn eigen kind al bek-af.

Onoverwinbaar... Verslagen
Standvastig... Omvergeblazen
Energiek... Moe, doodmoe!
Blij... Verdrietig

Alles wat ik was ben ik niet meer. Komt het ooit nog terug?

Maria - afgeleid van 'Mara' - betekent 'bitter' - hoe toepasselijk.

Ik verander langzaam in een monster.... Het monster dat ik niet wil zijn. Maar ik heb helaas geen stem in dit hele verhaal.
Was ik altijd een controlefreak... Langzaam wordt de controle over mijn leven weggezogen en word ik verzwolgen door het monster dat depressie heet. Ik heb geen keuze meer. Hoe dan ook... Ik verander... Ik verander in een monster...

maandag 2 maart 2015

Hoe gaat het...

Vanavond was mijn vríendin op bezoek. Ze vroeg hoe het ging. Waarop ik antwoordde: "niet geweldig goed maar ook niet geweldig slecht. Ik vind het lastig om te geloven dat het goedkomt maar het kómt absoluut goed!" Ze vroeg waarom ik het laatste erachteraan zei als ik het niet zo voelde en vroeg hoe het echt ging. Van mijn eigen antwoord moest ik (bijna) huilen. (Bijna, want ik hielde me in voor haar ook al sprongen de tranen mij in mijn ogen.)
"Het gaat slecht met me. Ik heb niet het gevoel dat het beter met me gaat en ik denk ook niet dat het goed gaat komen. Ik verlang niet naar m'n man en kinderen. Ik moet er zelfs niet aan denken. Het zou me alleen maar energie kosten. Ik denk niet dat ik ooit nog een goede moeder of vrouw kan zijn. Voor mijn part blijven de kinderen waar ze zijn. Eerder putte ik nog hoop uit de gedachte dat de medicijnen gaan helpen of dat het na de bevalling vanzelf weer beter gaat worden. Nee, daar geloof ik niet meer in en ik heb geen idee wat dan. Het enige wat ik nu verlang is m'n bed, chocola en m'n tablet. Maar zelfs daar vind ik nu niks aan. Het is allemaal even waardeloos.
Dan kunnen mensen leuk zeggen: 'bekijk het positief'... Alsof dat een keuze is. Er valt niets positief te bekijken. Ik heb er ook niet voor gekozen om me zo te voelen. Ik voel me nu eenmaal zo. Ik voel me rot! En als ik niet zo netjes opgevoed was wist ik er nu nog wel een paar minder nette woorden aan toe te voegen. Maar ik laat het maar bij dat ene, donkere, zwarte woordje: ROT! Ik kan er niets meer van maken."

zondag 1 maart 2015

Zwanger, leuk! LEUK???

Zwanger..

'Gefeliciteerd, wat leuk!'
"Ja, dank je" Leuk?? Ik vind er geen bal aan! Ik voel me helemaal niet blij!

'Gaat het goed?'
"Ja hoor, ja... 't is wel pittig hè..." Ik voel me namelijk misselijk, moe, duizelig, ik slaap hele nachten niet en sleep me moeizaam door de dagen, m'n kinderen zijn stierlijk vervelend, het huishouden ligt al maanden op z'n gat en het wordt steeds moeilijker om eten op tafel te krijgen.

'Ach ja... dat hoort er bij hè! Maar je krijgt er straks iets voor terug!'
"Ja, zo is het" Alleen helpt het me geen zier! Ik kan er nog niet echt blij van worden... Negen maanden... weet je hoe lang dat nog duurt? Deze dag lijkt al niet om te komen. Laat staan alle dagen die nog voor me liggen... 

'Nou, geniet ervan!'
"Ja, dank je." Genieten... pfft... hoe kan ik hier nu van genieten. M'n lichaam laat me totaal in de steek. Ik zou wel kunnen janken. Alleen weet ik niet waarom dus laat ik het maar. 

'Als ik iets voor je kan doen hoor ik het hè!?'
"Ja hoor, ik weet je te vinden!" Ja... ik heb zeker hulp nodig! Maar ik durf het niet te vragen. Ik weet niet eens wát ik moet vragen. M'n huis is een troep... maar ja... ik ben toch niet gehandicapt; dat moet ik zelf makkelijk kunnen. En m'n rekeningen stapelen zich op... maar daar durf ik jou niet mee op te zadelen. Überhaupt zou ik je niet achter mijn voordeur uit durven nodigen omdat je dan zult zien hoe een puinhoop het binnen is. Voor ik de deur uit ga probeer ik ervoor te zorgen dat ik en de kinderen er fatsoenlijk uit zien en dan spelen we netjes mooi weer tegen iedereen die we tegen komen. Niet alleen omdat ik me schaam voor hoe het er echt aan toe gaat (ik ben toch niet de eerste moeder die zwanger is... er zijn er al zoveel geweest die het wel gewoon kunnen... waarom IK dan niet?) maar ook omdat ik het heerlijk vind om er eens even uit te zijn en anderen te ontmoeten. Want ondanks dat ik snak naar contacten trek ik me steeds meer terug uit de 'grote boze buitenwereld' en is zelfs boodschappen doen al een onmogelijke opgave waardoor ik nagenoeg geen mensen zie.

Maar wat dan? Wat kan ik eraan veranderen? Niets immers... ik zal die negen maanden uit moeten zingen en de maanden erna erbij. 
Bij de verloskundige huil ik een potje en zij zegt: 'Trek aan de bel hè, als het niet meer gaat!' Maar waar hangt die bel en wanneer gaat het niet meer?

Dat het eigenlijk al die tijd al niet gaat durf ik niet te bekennen want ik overleef nog steeds iedere dag (ternauwernood). Tot het op een dag op is. Het laatste druppeltje is eruit geperst en ik moet het opgeven.
De kinderen in goede handen overgelaten ga ik naar de huisarts. Hij neemt een 'depressietest' bij me af waaruit blijkt dat ik erg hoog scoor... Diezelfde middag nog vindt er een overleg met de psychiater plaats en wordt me verteld dat er een plaatsje voor me is op de PAAZ. Me nog groot houdend tegenover de buitenwereld durf ik de woorden 'psychiatrische afdeling' niet uit te spreken dus schrijf en zeg ik maar gewoon steeds PAAZ. Want zó erg is het toch ook weer niet met me dat ik op een 'psychiatrische afdeling' opgenomen hoef te worden.
Vanaf de dag dat ik op de PAAZ terecht kom krijg ik medicatie, rust en therapie. Met name de rust helpt me er in die eerste dagen doorheen. Ik besef dat het wel degelijk te ver uit de hand is gelopen en ik ben erg blij dat ik hier ben. Het heeft niets met 'niet sterk' zijn te maken zoals ik altijd dacht maar het draait allemaal om een chemisch stofje in je hersenen. De dokter zegt zelfs dat ik zolang door heb kunnen gaan omdat ik zo sterk ben... Dat is een heel nieuw gezichtspunt.
Inmiddels zit ik drie-en-een-halve week op de PAAZ. Doordat ik zolang heb doorgeworsteld was ik totaal uitgeput en heeft het tijd nodig om er bovenop te komen. Ook duurt het altijd een week of vier-vijf voordat de medicijnen aanslaan. Met ups en downs kom ik mijn dagen door en voel ik het verblijf hier als een warme, veilige mantel. Als ik een goede dag heb word ik al snel weer overmoedig maar gelukkig ben ik hier op een goede plek waar ik in mijn overmoed geen gekke dingen kan gaan doen want ik moet het toch altijd bekopen! Dat ik hoofdpijn krijg bij eenvoudig nadenken over wanneer de kinderen eens op bezoek zouden kunnen komen betekent gewoon dat ik nu nog niet sterk genoeg ben om me met zulke dingen bezig te houden. Gelukkig leer ik (door de signalen van m'n eigen lichaam in acht te nemen) dingen uit handen te geven en absoluut niet meer te doen dan ik op dit moment aan kan. En dat is helaas heel weinig. Maar dat geeft niet. Het heeft tijd nodig maar het zal overgaan! De natuur leert dat een depressie altijd over gaat. En hopelijk gaan de medicijnen snel werken zodat ik er niet al te lang meer op hoef te wachten.