donderdag 19 november 2015

Zo blij te zijn maar tegelijk zo uitgeput
Zo moe te zijn maar tegelijk zo vol
Zo vol dat het hoofd niet kan stoppen
En het lichaam nog meer uitgeput raakt door gebrek aan slaap.

Zo fijn dat onze zoon weer thuis is
Maar zo intensief
Te merken dat de kracht nog gering is
En de emmer erg snel vol.

Toch gaan we door, verzinnen steeds opnieuw
oplossingen, uitstapjes, vluchtmogelijkheden
Overleven heet dat.
Het lijkt te werken maar kost zóveel
We blijven hopen dat de tijd sneller gaat dan onze kracht
En iedere dag overleefd is er één, 
dichter bij het einde van de ellende?

dinsdag 3 november 2015

Woorden tekort

Tegelijkertijd zó blij te zijn maar je ook zó droevig te voelen.
Tegelijkertijd zo opgelucht te zijn maar ook zo'n beklemd gevoel te ervaren.
Niet blij durven zijn door jullie verdriet.

Wij krijgen onze zoon terug;
Maar jullie raken hem kwijt.
Ons zonnetje komt weer terug;
Bij jullie verdwijnt hij.
Ons huis wordt weer gevuld met het schattigste lachje ter wereld.
Jullie raken dat lieve lachje kwijt.

Deel van ons bloed en onze genen.
Maar een grote plaats in jullie gezin en in jullie harten.

Hij lijkt op ons.
Hij heeft veel geleerd van jullie.

Wij maakten zijn eerste uren mee;
Jullie zijn eerste woordjes.

We zijn jullie zo enorm dankbaar dat jullie zo'n belangrijke rol in het leven van ons dierbaarste bezit hebben willen vervullen. We zijn zo dankbaar dat jullie hart en huis ook plaats blijft houden voor hem.
Al zouden we zwemmen in geld. We zouden jullie nooit kunnen vergoeden wat jullie voor ons betekend hebben en voor altijd zullen betekenen. 
Toen ons leven te zwaar werd hebben jullie beter dan we ooit hadden kunnen dromen ervoor gezorgd dat ons lieve mannetje een veilig, warm nest had zodat hij geen schade zou oplopen.
Dat is het aller-allermooiste wat jullie ons hadden kunnen geven!