Zo moe te zijn maar tegelijk zo vol
Zo vol dat het hoofd niet kan stoppen
En het lichaam nog meer uitgeput raakt door gebrek aan slaap.
Zo fijn dat onze zoon weer thuis is
Maar zo intensief
Te merken dat de kracht nog gering is
En de emmer erg snel vol.
Toch gaan we door, verzinnen steeds opnieuw
oplossingen, uitstapjes, vluchtmogelijkheden
Overleven heet dat.
Het lijkt te werken maar kost zóveel
We blijven hopen dat de tijd sneller gaat dan onze kracht
En iedere dag overleefd is er één,
dichter bij het einde van de ellende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten