In de afgelopen tijd heb ik het al meerdere keren ontdekt... anderen weten het beter dan ik. Dat is even slikken omdat je zelf denkt het het beste te weten.
Mijn man heeft bij mijn tweede kindje vaak gezegd dat het beter was om te stoppen met borstvoeding omdat het te veel stress opleverde en mijn leven alleen nog maar in het teken stond van voeden maar ik bleef stug doorgaan. Achteraf had hij gelijk!
Mijn vader zei dat ik het niet aankon (zes jaar geleden) om op mezelf te gaan maar ik wist zeker dat ik het kon. Hij kreeg gelijk, het ging mis en ik raakte overspannen en depressief en weet ik al niet meer.
Zo zou ik nog wel een aantal voorbeelden kunnen noemen.
In het laatste gesprek met de psychiater heb ik hem verzekerd dat ik een hoop geleerd had en dat ik niet zo snel meer overmoedig zal zijn. In dat vertrouwen 'liet hij me gaan'.
Gisteren voelde ik me na twee dagen misselijk en gespannen eindelijk goed thuis. Heel de ochtend gewinkeld, daarna de keuken verbouwd en 's middags kwam mijn oudste op bezoek. Dat ging allemaal prima en ik was dik tevreden.
Gisterenavond had ik een schema gemaakt voor de aankomende weken waarin de kinderen weer thuis zouden komen slapen en spelen. Mijn man leek het niet zo'n goed idee en hij gaf duidelijk aan dat het wat overmoedig was. Maar uiteraard was ik het niet met hem eens en wist ik zeker dat het binnen no-time weer gewoon bij het oude zou zijn omdat ik weer helemaal genezen ben dankzij die medicijnen.
Vanmorgen was mijn jongste er een ochtend. Op de heenweg zat ik al te geeuwen. Het ging ongelooflijk goed maar wat voelde ik me moe toen hij weer weg was. Ik heb me de rest van de dag misselijk en moe gevoeld en heb een verjaardag af moeten zeggen en zelfs tegen mijn man even moeten zeggen dat ik nog even wat tijd voor mezelf nodig had voor ik weer iets samen kon gaan doen.
Zo zie je maar weer dat anderen het altijd beter weten! Ik hoop dat ik het eindelijk leer maar ben bang dat ik nog heel wat lesjes nodig zal hebben! :(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten