zwanger en depressief: Weer thuis

Na zeven weken PAAZ mocht ik vandaag dan eindelijk weer naar huis. Ik zal nog wel zes weken therapie blijven volgen in het ziekenhuis. Ook krijg ik begeleiding mee naar huis om te kijken hoe we het rustig weer op gaan bouwen. Het is niet zo dat mijn depressie over is maar ik ben langzaam op aan het klimmen en wordt steeds een beetje sterker. Ook denk ik dat de medicijnen aanslaan.
De kinderen blijven voorlopig nog in de pleeggezinnen maar komen regelmatig op bezoek. Over twee weken gaan we dat evalueren en kijken we hoe we het verder op gaan pakken.
Vanaf het moment dat ik opgenomen werd is er wel een hoop helder geworden. Achteraf gezien heb ik voorgaande zwangerschappen ook last gehad van een depressie. Bij de eerste zwangerschap was die vergelijkbaar met nu met dit verschil dat ik toen nog geen kinderen en geen werk had. Bij de tweede zwangerschap had ik ook een depressie maar was het een stuk minder heftig. Zoals jullie weten overkwam het me nu dus weer en is het me helaas dit keer te veel en te zwaar geworden.

Toch ben ik blij dat het zo gelopen is want ik heb nu veel meer inzichten en hoop hier sterker uit te komen en samen met Wilko aan een goede toekomst voor ons gezin te werken. Ik ben (sinds kort) weer vol hoop en moed dat dit gaat lukken en dat we er weer bovenop komen. Ik kijk er naar uit en werk er hard aan.

We weten dat er veel voor ons gebeden is en dat doet ons goed! We mogen ervaren dat de Heere ons helpt en draagt. Gelukkig dat Hij ons wil vasthouden op de momenten dat wij Hem zelf niet vast (kunnen) houden.