Ik weet het nog goed, voordat ik zwanger was van de eerste, waren er meerdere mensen in mijn omgeving die (in mijn ogen) 'steen en been klaagden'. Ik vond dat iets verschrikkelijks. Als je zwanger bent heb je nu eenmaal wat ongemakken, dat hoort erbij! Sowieso was 'klagen' not-done voor mij en ging het altijd goed met mij (ondanks dat ik toen overspannen was en misschien zelfs al in een depressie zat).
Toen ik eenmaal zwanger was van mijn eerste was ik in eerste instantie natuurlijk heel blij. Maar algauw voelde ik me rot! Ik vond er niets meer aan, vond het heel zwaar allemaal en lag hele dagen op bed medelijden met mezelf te hebben. Ik verweet mezelf dat enorm dus tegenover de buitenwereld vertelde ik hoe blij ik was en zette ik trotse foto's van mijn buikje op Facebook.
Niemand die besefte hoe diep ik door een dal ging. Een dal van depressie weet ik nu. Maar omdat ik zelf altijd zo tegen 'klagen' was stond ik mijzelf dat natuurlijk al helemaal niet toe!
Dat 'klagen' ook 'eerlijk zijn' kan betekenen en dat het een opluchting kan betekenen om gewoon eerlijk te durven zeggen hoe het met je gaat en dat er heel veel begrip is als je eerlijk vertelt hoe het met je is... dat wist ik toen allemaal niet! Ik was een trooster en niet iemand die getroost hoorde te worden.
Na twintig weken worstelen (en boos zijn op mezelf omdat ik 'gefaald' had) ben ik dus tijdens mijn derde zwangerschap op de PAAZ beland waar ik een hele hoop geleerd heb. In het bijzonder heb ik geleerd dat ik er alle drie de zwangerschappen niets aan kon doen dat ik me niet gelukkig maar heel erg rot voelde. Dat ik ziek was, leed aan een depressie.
Ik heb heel vaak gedacht; had ik het maar geweten!!!
Had ik maar geweten dat het niet erg is hoe ik me voel.
Had ik maar geweten dat er meer mensen zijn die zich zo voelen tijdens hun zwangerschap.
Had ik maar geweten dat er zoiets als 'prenatale depressie' bestaat.
Had ik maar geweten wát depressie überhaupt is.
Had ik maar geweten dat het te behandelen is.
Had ik maar geweten... er is nog zóveel wat ik had willen weten maar wat ik niet wist.
Dat is nu precies de reden waarom ik mijn diepste gevoelens (waar ik jarenlang in mijn eentje mee geworsteld heb) nu zo open en bloot op internet plaats. Niet omdat ik het nu zo leuk vind om mij voor zo'n groot publiek zó kwetsbaar op te stellen... hoewel ik nu ervaar dat het erg prettig is als mensen begrijpen (door wat ik schrijf) wat ik doormaak.
Ik schrijf deze blog om:
1. Begrip te krijgen van mijn naaste omgeving voor hoe ik mij voel
2. Mijn gevoelens van mij af te schrijven
3. Je mee te nemen in het proces wat ik doorloop en te laten zien wat behandeling doet/ kan doen
4. Je te laten weten dát er iets aan te doen is!
5. Het taboe te doorbreken wat er rond depressie hangt
6. Omdat ik hoop dat iemand het leest die het herkent, die in hetzelfde schuitje zit en ermee geholpen is!
Als ik maar één iemand als ik kan helpen door mijn verhaal te schrijven dan is het het al meer dan waard. Het is niet nodig dat een heel gezin naar de knoppen gaat doordat de depressie niet herkend, erkend en behandeld wordt (gelukkig is dat bij mij niet het geval, maar het zou kunnen gebeuren!!).
Mijn raad is dan ook; voel je je rot (zwanger of niet) trék aan de bel! Vertel tegen je omgeving of tegen de huisarts of tegen de verloskundige of wie dan ook dat je je niet goed voelt. Zoek informatie over depressie en als je dat herkent, stap ermee naar een arts! Je kunt geholpen worden en het is zó fijn als het beter gaat en je niet meer alleen hoeft te worstelen tegen iets waarvan je zélf niet winnen kunt!
Vier jaar weggooien met overleven terwijl ik me in die tijd zoveel beter had kunnen voelen en zoveel beter voor mijn gezin had kunnen zorgen is zó zonde!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten