Vanavond was mijn vríendin op bezoek. Ze vroeg hoe het ging. Waarop ik antwoordde: "niet geweldig goed maar ook niet geweldig slecht. Ik vind het lastig om te geloven dat het goedkomt maar het kómt absoluut goed!" Ze vroeg waarom ik het laatste erachteraan zei als ik het niet zo voelde en vroeg hoe het echt ging. Van mijn eigen antwoord moest ik (bijna) huilen. (Bijna, want ik hielde me in voor haar ook al sprongen de tranen mij in mijn ogen.)
"Het gaat slecht met me. Ik heb niet het gevoel dat het beter met me gaat en ik denk ook niet dat het goed gaat komen. Ik verlang niet naar m'n man en kinderen. Ik moet er zelfs niet aan denken. Het zou me alleen maar energie kosten. Ik denk niet dat ik ooit nog een goede moeder of vrouw kan zijn. Voor mijn part blijven de kinderen waar ze zijn. Eerder putte ik nog hoop uit de gedachte dat de medicijnen gaan helpen of dat het na de bevalling vanzelf weer beter gaat worden. Nee, daar geloof ik niet meer in en ik heb geen idee wat dan. Het enige wat ik nu verlang is m'n bed, chocola en m'n tablet. Maar zelfs daar vind ik nu niks aan. Het is allemaal even waardeloos.
Dan kunnen mensen leuk zeggen: 'bekijk het positief'... Alsof dat een keuze is. Er valt niets positief te bekijken. Ik heb er ook niet voor gekozen om me zo te voelen. Ik voel me nu eenmaal zo. Ik voel me rot! En als ik niet zo netjes opgevoed was wist ik er nu nog wel een paar minder nette woorden aan toe te voegen. Maar ik laat het maar bij dat ene, donkere, zwarte woordje: ROT! Ik kan er niets meer van maken."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten