Deur naar het gevoel

Voor 't eerst in tijden kon ik weer bij mijn gevoelens.
Dat was fijn. Ik genoot van het zonnetje. Ik genoot van de dag. Ik genoot van het feit dat deze dag bestaat. Het meest nog genoot ik van het weerzien met mijn kindje. Mijn lieve dochter van bijna 3. Wat wordt ze al groot. Wat weet en zegt ze al veel. Wat een heerlijk kind!!! Toen ik opmerkte 'wat een scheetje'  moest ze enorm lachen... 'Scheetje' haha!
Maar waar was ik al die tijd? En waarom ben ik nu hier? Waarom ben ik niet thuis met mijn prachtige gezin?

Ik kon vandaag weer bij mijn gevoelens.
Fijn! Maar ook eng. Eng... Omdat het pijn doet. Omdat het pijn doet als je je dochter weg ziet lopen. Weg... Om pas over een week weer voor een enkel uurtje terug te komen. Pijn... Omdat het is zoals het is.

Ik kon vandaag weer bij mijn gevoelens.
En ik denk dat ik het wel weer kan. Morgen wil ik naar huis en de kinderen weer thuis halen... Waar ze horen. Thuis bij mij!
Ik voel voor het eerst weer hoe gek ik op ze ben! Dat ik ze nooit meer kwijt wil. Dat ze mijn alles zijn.
Fijn om te voelen. Pijnlijk om te voelen.

Vandaag kon ik weer bij mijn gevoel en dat doet pijn.
Vandaag kon ik weer bij mijn gevoel en ik ben bang... Bang dat de deur morgen weer toegesloten is. Dat de deur morgen weer dicht is omdat voelen nu eenmaal pijn doet en ik mezelf geleerd heb pijn, en daarmee alle gevoel, buiten te sluiten. Slot erop.

Ik kan weer bij mijn gevoel... Hoe zal dat morgen zijn?