Het is als kunnen zwemmen maar door andere handen naar beneden getrokken worden.
Hoe hard je ook vecht en worstelt... je wint niet. Sterker nog; je verliest. Je verliest energie. Je verliest kracht. Je verliest jezelf.
Hoe langer je vecht, hoe minder er overblijft.
En daarom is het belangrijk om het te accepteren, toe te geven, het gevecht op te geven en te beginnen met lief te zijn voor jezelf. Een depressie gaat over, net als de meeste ziektes maar niet door vechten.
Net zomin de koorts of verkoudheid over gaat door je energie te verspillen aan doorgaan alsof het er niet is.
Net zomin een gebroken been geneest door erop te blijven lopen.
Net zo min een gezwel weg gaat door te ontkennen dat die er is.
Zo gaat een depressie niet over door er tegen te vechten.
Het begin van de genezing is de acceptatie. Accepteren van jezelf, van de ziekte en van je onmacht.
Het begin van de genezing is het aanvaarden van hulp. Net zo goed als je krukken moet aanvaarden bij een gebroken been.
Lief zijn voor jezelf, niet vanzelfsprekend. Het is ook niet zoals het je geleerd is. Maar het is van levensbelang om deze enge ziekte te overwinnen.
Soms voel ik me schuldig omdat ik niets voel (of in ieder geval het gevoel niet ervaar) voor man en kinders. Maar ik heb geleerd dat ik niet degene ben die niets voelt maar dat het een symptoom is van een ziekte die hoe dan ook zal genezen. Als ik het de tijd maar geef. Als ik maar geduld heb!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten