Ik voel mezelf wegglijden en denk 'NEE'! Ik wil niet weer naar benee.
Van vrijdag tot woensdag ging het goed. De dokter heeft een (voorlopige) ontslagdatum voorgesteld en ik liep met een lach op mijn gezicht door de gangen.
Maar nu merk ik dat ik moe word, mijn hoofd vol raakt met woorden, zinnen en gedachten.
Pijnscheuten gaan door mijn hoofd. Niet heel heftig maar net zo dat het irritant en beangstigend is.
Ik voel somberheid en verdriet komen als een deken die ik weg probeer te schudden. Ik zou wel kunnen huilen maar heb er geen reden toe dus vecht ik tegen de tranen.
'NEE!' Ik wil dit niet! De zon scheen vandaag zo mooi en de wereld zag er zo ontzettend stralend uit.
Help! Wat moet ik doen? Hoe houd ik die blijdschap bij me? En hoe raak ik uit die beknelde klauwen van de somberheid? Het mag me niet weer in beslag gaan nemen.
Ik klim als een gek tegen de roltrap op die me in een sneltreinvaart mee naar beneden wil voeren.
Maar mijn krachten zijn op. Verspild... Omdat ik vandaag zo overmoedig was dat ik dacht de wereld in mijn eentje te kunnen redden. Ik had niet verwacht dat ik die energie nu zo broodnodig zou hebben.
Ik klim... Maar glij dan toch... Verloren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten